چکیده

اگرچه کوپلیمریزاسیون وینیل استات با آلفا الفین‎ها معطوف به کوپلیمریزاسیون با اتیلن بوده است ولی بطورکلی سایر آلفاالفین‎ها را نیز می توان بفرم امولسیونی باوینیل استات پلیمر نمود، بعبارت دیگر بشرط اینکه مواداولیه باقیمت مناسبی دردسترس باشد تعدادی ازآلفا الفین‎ها بفرم کوپلیمر اولسیونی با وینیل استات درآمده ودارای مزیت عدم نیاز به اعمال فشار بالای لازم برای تزریق اتیلن هستند، برای مثال اعمال فشاردرپلیمریزاسیون وینل استات با 1- هگزن‎، 1- اکتن و 1- دکن کاملا اختیاری است. دراین پایان نامه به بررسی پلیمریزاسیون امولسیونی وینیل استات با آلفاالفین‎ها پرداخته شد ومقادیر وزنی متفاوتی از نانورس با هدف بهبود خواص مکانیکی فیلم حاصل بکاررفت. نمونه اولیه ازترکیب 40 درصدوزنی ازمنومرها ،5 درصد وزنی ازعوامل پایدارکننده شامل امولسیفایر یونی سدیم لاریل سولفات ویک پایدارکننده غیریونی همانند پلی سوربیتان 20‎، نوعی سیستم شروع کننده اکسیداسیون واحیا وشرایط خوراک دهی گرسنه انجام گرفت. نتایج حاکی ازآن بود که بیشترین کاهش دمای انتقال شیشه ای مربوط به شرایط خوراک دهی گرسنه‎، زمان واکنش 5 ساعت وبکمک سیستم اکسیداسیون واحیا اتفاق افتاده است و تحت این شرایط دمای انتقال شیشه ای فیلم حاصل حدود 10 درجه کاهش نشان داده است . برای بهبود خواص فیزیکی ومکانیکی فیلم حاصل نیز مقادیر وزنی متفاوتی از نانو رس به سیستم پلیمریزاسیون افزوده شد‎، نتایج نشان داد که بهترین خواص مکانیکی برای فیلم حاوی 1درصد وزنی نانورس حاصل می شود.

فصل اول

 1-مقدمه

 1-1پلیمریزاسیون امولسیونی

امروزه دیسپرسیون‎های پلیمری با نام لاتکس بیان می­شوند که درزبان لاتین به معنای مایع یا سیال می‎باشد و به کلمه یونانی لاتکس که با معنای قطره می‎باشد برمی­گردد. کلمۀ لاتکس یک واژه عمومی می‎باشد که برای تمام انواع دیسپرسیون‎های پلیمری اطلاق می‎شود. محیط دیسپرسیون، فاز همگن و ترم مترادف با فاز پیوسته می­باشد. هر ماده­ای می‎تواند یک محیط دیسپرسیون باشد به شرطی که برای ماده دیسپرس شده یک ناحلال باشد. آب از گذشتۀ دور در واقع به دلایل ارزانی، ایمنی و مسائل زیست محیطی مهم ترین عامل دیسپرسیون بوده است.

پلیمریزاسیون امولسیونی ویژگی­های متعددی دارد که عمدتاً از فقدان حلال­های آلی و قسمت به قسمت کردن واکنش (یعنی انجام گرفتن واکنش در ذرات جدا از هم) ناشی می­شود. آب که فاز پیوستۀ بی اثر و بی ضرری می‎باشد باعث می‎شود که گرانروی محصولات نهایی در حد نسبتاً پایینی حفظ شود و انتقال حرارت را نیز تسهیل می‎کند. پلیمریزاسیون در اصل در ذرات لاتکس که به عنوان ریزراکتورهای متعدد برای پلیمریزاسیون توده­ای عمل می‎کنند، اتفاق می­افتد.

امکان تولید پلیمرهایی با وزن مولکولی بالا و سرعت پلیمریزاسیون به مراتب بیشتر از سرعت مشاهده شده در سیستم­های همگن از مشخصه‎های این فرآیند می‎باشد، به علاوه، وزن مولکولی پلیمر را با افزودن عامل انتقال زنجیر می‎توان کنترل کرد. معمولاً پلیمریزاسیون تا تبدیل بالایی انجام می­گیرد و لذا مقدار مونومر باقیمانده حداقل می­باشد.

معایب پلیمریزاسیون امولسیونی هم از قسمت به قسمت بودن واکنش ناشی می­شود. محلول واکنش معمولاً دارای مقداری افزودنی مثل سورفکتانت و اجزای آغازگر می­باشد و حذف این مواد مشکل بوده و می­تواند کیفیت محصولات لاتکس نهایی را تحت تأثیر قرار دهد (شکل شماره 1-1)، همچنین در مواردی که خود پلیمر مورد نیاز باشد حذف فاز پیوستۀ آبی ضرورت دارد و هزینه‎های اضافی را تحمیل می‎کند.

شکل شماره1-1 . شمای کلی از روندانجام واکنش پلیمریزاسیون امولسیونی]2[

محصولات پلیمریزاسیون امولسیونی به صورت لاتکس یا به صورت مادۀ خام بعد از حذف فاز پیوسته قابل استفاده می­باشند. از جملۀ مشهودترین کاربردهای این محصولات که بخشی از زندگی روزمرۀ ما را تشکیل می­دهد می­توان به رنگ‎های لاتکس، روکش‎های کاغذ، روکش­های منسوجات و چسب‎ها اشاره کرد ودراین میان پلیمرهای امولسیونی ویژه که از اهمیت صنعتی بالایی برخوردار هستند در مواردخاصی مانند افزودنی­های سیمان، اصلاح کننده­های رئولوژی و لاتکس‎های زیست پزشکی نیز استفاده می‎شوند.

پلیمریزاسیون امولسیونی یک فرآیند پیچیده می­باشد و درکنار اهمیت صنعتی­اش، بحث علمی وسیعی در مورد آن صورت گرفته است.

کارهای وسیعی به منظور درک بهتر و توضیح کمّی مکانیسم­هایی که طی فرآیند اتفاق می‎افتد انجام گرفته است‎، لذا کنترل واکنش­های پلیمریزاسیون امولسیونی از مسائل کلیدی بوده ودر بررسی‎های علمی از اهمیت زیادی برخوردار میباشد.]1-2[

برای دانلود پایان نامه اینجا کلیک کنید

لینک بالا اشتباه است

برای دانلود متن کامل اینجا کلیک کنید

       

:: بازدید از این مطلب : 90